میرزا شمس الدین حکیم الهی ثانی (1252- 1336 هجری قمری) پسر مرحوم میرزا محمدجعفر حکیم الهی لواسانی (متوفای 1298 هجری قمری). تحصیلات وی در خدمت مرحوم حاجی ملاهادی سبزواری بوده و در سبزوار و در سنۀ 1276 هجری قمری از سبزوار به تهران مراجعت نمود. در علم کلام و حکمت و ریاضی مهارت تام داشت. در شب پانزدهم رمضان سنۀ هزار و سیصد و سی و شش هجری قمری در هشتاد و چهار سالگی در تهران مرحوم شد و در صفائیه نزدیک مزار ابن بابویه قریب یک فرسخ در جنوب تهران مدفون گردید. وی پسر مرحوم میرزا فضل اﷲ حکیم الهی ثالث است که طبع بسیار نفیس متقن کتاب فروع کافی کلینی از آثار مخلده اوست. اما حکیم الهی اول یعنی میرزا محمدجعفر پسر حسنعلی لواسانی که در حدود 1215 هجری قمری تولد یافته و در حدود 1298 هجری قمری در تهران درگذشته و نیز در تاریخ و حدیث و علوم معقول ماهرو در انشاء استاد بود و برادر او یعنی عم میرزا شمس الدین حکیم الهی ثانی، مرحوم میرزا علی محمد صفا است که در 1221 هجری قمری متولد و در 1299 هجری قمری مرحوم شده و از خوش نویسان و شعرای مشهور عصر خود بشمار میرفته است. (وفیات معاصرین، محمد قزوینی، مجلۀ یادگار، سال سوم، شمارۀ پنجم)
میرزا شمس الدین حکیم الهی ثانی (1252- 1336 هجری قمری) پسر مرحوم میرزا محمدجعفر حکیم الهی لواسانی (متوفای 1298 هجری قمری). تحصیلات وی در خدمت مرحوم حاجی ملاهادی سبزواری بوده و در سبزوار و در سنۀ 1276 هجری قمری از سبزوار به تهران مراجعت نمود. در علم کلام و حکمت و ریاضی مهارت تام داشت. در شب پانزدهم رمضان سنۀ هزار و سیصد و سی و شش هجری قمری در هشتاد و چهار سالگی در تهران مرحوم شد و در صفائیه نزدیک مزار ابن بابویه قریب یک فرسخ در جنوب تهران مدفون گردید. وی پسر مرحوم میرزا فضل اﷲ حکیم الهی ثالث است که طبع بسیار نفیس متقن کتاب فروع کافی کلینی از آثار مخلده اوست. اما حکیم الهی اول یعنی میرزا محمدجعفر پسر حسنعلی لواسانی که در حدود 1215 هجری قمری تولد یافته و در حدود 1298 هجری قمری در تهران درگذشته و نیز در تاریخ و حدیث و علوم معقول ماهرو در انشاء استاد بود و برادر او یعنی عم میرزا شمس الدین حکیم الهی ثانی، مرحوم میرزا علی محمد صفا است که در 1221 هجری قمری متولد و در 1299 هجری قمری مرحوم شده و از خوش نویسان و شعرای مشهور عصر خود بشمار میرفته است. (وفیات معاصرین، محمد قزوینی، مجلۀ یادگار، سال سوم، شمارۀ پنجم)
دینی که اکبر شاه، پادشاه هند درسال 1582 میلادی بیاری ابوالفضل بن مبارک پدید آورد. این دین مبتنی بر اسلام بود و در آن آنچه را که در ادیان دیگر پسندیده میداشتند داخل کردند در این دین به بردباری و مدارا نسبت بصاحبان ادیان و مذاهب توصیه شده و ازدواج اطفال، زناشوئی با اقربا و تعدد زوجات و کشتن حیوانات و خوردن گوشت مکروه، سوزاندن زنان بیوه که رسم هندوان بود مذموم، صرف مشروبات الکلی مشروط، قمار و فحشا محدود و روزه و حج ممنوع شده بود. پس ازاکبرشاه این دین متروک ماند. (فرهنگ فارسی معین)
دینی که اکبر شاه، پادشاه هند درسال 1582 میلادی بیاری ابوالفضل بن مبارک پدید آورد. این دین مبتنی بر اسلام بود و در آن آنچه را که در ادیان دیگر پسندیده میداشتند داخل کردند در این دین به بردباری و مدارا نسبت بصاحبان ادیان و مذاهب توصیه شده و ازدواج اطفال، زناشوئی با اقربا و تعدد زوجات و کشتن حیوانات و خوردن گوشت مکروه، سوزاندن زنان بیوه که رسم هندوان بود مذموم، صرف مشروبات الکلی مشروط، قمار و فحشا محدود و روزه و حج ممنوع شده بود. پس ازاکبرشاه این دین متروک ماند. (فرهنگ فارسی معین)